Mam pod opieką dziecko z niedosluchem centralnym i z objawami poszukiwacze doznań dotykowych.Jakie ćwiczenia najlepiej zastosować. Dziecko ma opłat.

Odpowiedź: W terapii dziecka z z niedosluchem centralnym i z objawami poszukiwacza doznań dotykowych najbardziej istotne jest dostarczanie informacji zmysłowych o rozmaitej modalności. Niezbędne jest też zadbanie o kontakt twarzą w twarz, na poziomie wzroku dziecka. Wiadomym jest, że utrata zmysłu danej modalności wpływa na jakość spostrzeżeń, ponieważ pozbawia je określonego aspektu, w tym wypadku akustycznego, w związku z czym są one niepełne. Nie oznacza to jednak, że nie powstają. Brak stymulowania kory mózgowej wyspecjalizowanej w odbiorze bodźców o danym charakterze nie spowoduje jej wyłączenia, lecz przeorganizowanie. Pamiętajmy o wielozmysłowym charakterze oddziaływań. Podczas wywoływania głosek konieczne bywa wspomaganie się metodą werbotonalną lub zasadą polimodalnego pokazu głosek, o czym szeroko pisze profesor Jagoda Cieszyńska. Zachęcamy dziecko do patrzenia na usta, na gest sygnalizujący ruch narządów artykulacyjnych. Przykładamy dłoń dziecka do naszej szyi, gdy skupiamy się na głoskach dźwięcznych, palce dziecka do skrzydełek nosa podczas realizacji głosek nosowych. Korzystnie działa mocna, wyrazista i uporządkowana stymulacja słuchowa. Możliwa jest ona za pomocą przedmiotów wydających dźwięki, instrumenty, nagrania. Dźwięk podajemy najpierw pojedynczo, a następnie w sekwencjach. W dalszej kolejności stosujemy nierytmiczne dźwięki. Dziecko może bardziej zainteresować się dźwiękami w pomieszczeniu o dużej akustyce, na przykład w łazience. Zachęcamy dziecko do szukania źródła dźwięku, na przykład ukrytego w sali minutnika. Wspólnie wydajemy głośne okrzyki, można też przykładać dłoń do głośnika sprzętu grającego. Wzbudzamy zainteresowanie dźwiękami z ciała za pomocą stetoskopu. Wskazany jest masaż małżowiny usznej, opukiwanie głowy piłeczką, dłonią, palcami. Do stymulacji najlepiej wykorzystywać naturalne otoczenie i przedmioty znane dziecku: zamykanie i otwieranie drzwi, pudełek z zamknięciami, pozytywki, naciskanie na włącznik światła, suszarki, wentylatora, nakręcanie katarynki z widocznym mechanizmem, potrząsanie kluczami, ugniatanie różnych papierów, folii, stukanie pałeczką o przedmioty z różnych tworzyw, wrzucanie monety do różnych pojemników. Dodatkowo skupiamy się na stymulacji przedsionkowej, czyli podskokach na sprężynującym podłożu, kołysaniu się z nagłymi zmianami kierunku ruchu i zatrzymaniami, najlepiej z jednoczesnym zachęcaniem do wypowiadania wyrazów dźwiękonaśladowczych, słów dotyczących kierunku - buuu, hop, iii stop, bach, bam, klap - klap, buch, stuk, ooo, w prawo, w lewo, w górę, w dół. Warto łączyć rozpoznawanie i naśladowanie odgłosów z domu, z otoczenia, zwierząt itp. w połączeniu z bezpośrednim podchodzeniem do nich lub z pomocą zdjęć. Ważne jest obserwowanie zmieniającej się twarzy terapeuty, gdy kląska, cmoka, naśladuje dźwięki. Możemy też wspólnie tańczyć, zwłaszcza gdy dziecko jest na naszych rękach lub porusza się na naszych stopach. Korzystne jest uczenie dziecka piosenek z pokazywaniem. Łączenie przekazu z poszczególnych zmysłów wraz ze stosowaniem jednocześnie dużej ilości ruchu, zmian kierunku i prędkości, wibracji, kolorów, dotyku podczas stymulacji słuchowej wspomoże rozwój dziecka o tak złożonych potrzebach.