Holistyczna współpraca ze specjalistami jako ważny element pracy terapeuty SI

Diagnoza integracji sensorycznej umożliwia prawidłowe określenie trudności dziecka oraz – w następstwie wysnutych wniosków – wyznaczenie celów terapeutycznych bliższych i dalszych. Analizując poszczególne zmysły wg modelu klasyfikacji zaburzeń przetwarzania sensorycznego wg Miller, zaburzenia te dzielimy na trzy podgrupy: zaburzenia modulacji sensorycznej, do których należy: nadreaktywność sensoryczna, podreaktywność sensoryczna oraz poszukiwanie sensoryczne wrażeń; zaburzenia ruchowe o bazie sensorycznej, z podziałem na zaburzania posturalne oraz dyspraksję, oraz zaburzenia różnicowania sensorycznego w obszarze konkretnych zmysłów. Co dalej? W procesie terapeutycznym należy pamiętać o tym, by dziecko w nim uczestniczące obserwować oraz prowadzić terapię holistycznie, by uzyskać jak najbardziej fizjologiczny stan dziecka. Holistyczne podejście do pacjenta jest możliwe dzięki współpracy między specjalistami różnych dziedzin, gdzie oddziaływania poszczególnych specjalistów wpływają korzystnie na poprawę funkcji danego dziecka. Jako terapeuci prowadzący mamy wręcz obowiązek powiadomienia rodzica/opiekuna o konieczności rozszerzenia diagnostyki u kolejnych specjalistów, jednocześnie tłumacząc im, jaki cel ma dana konsultacja, czyli co zauważamy u dziecka, oraz w jaki sposób inni specjaliści oraz ich diagnozy wpłyną na funkcjonowanie dziecka. Wynik przeprowadzonych dodatkowych konsultacji oraz zalecenia kolejnych specjalistów pośrednio wpłyną na przebieg zajęć integracji sensorycznej, gdyż my jako terapeuci prowadzący dziecko powinniśmy wykorzystywać je w procesie terapeutycznym. W artkule tym chciałabym pokazać wpływy i powiązania między poszczególnymi zmysłami oraz wskazać, w jakich przypadkach powinniśmy zasugerować konieczność konsultacji z dodatkowymi specjalistami. WZROK Bodźce świetlne, których obraz powstaje na siatkówce oka, zmieniane są na impulsy bioelektryczne i przesyłane do centrów wzrokowych wzgórza, gdzie następuje ich integracja z informacjami pochodzącymi z innych systemów sensorycznych. Wzajemne powiązania szlaków wzrokowych z innymi częściami pnia mózgu i móżdżku umożliwiają zintegrowanie ruchów oczu z bodźcami wzrokowymi. Odruch przedsionkowo-okoruchowy odpowiada za kompensacyjne ruchy oczu podczas poruszania głową, co pozwala utrzymać stabilizację pola widzenia podczas ruchu. Odruch ten funkcjonuje prawidłowo dzięki informacjom o ruchach głowy dostarczanych przez receptory układu przedsionkowego. System wzrokowy współpracuje więc z systemem przedsionkowym. W obszarze pnia mózgu i wzgórza dochodzi też do integracji bodźców wzrokowych z dotykowymi i prioprioceptywnymi. Integracja bodźców wzrokowych i dotykowych...