Zastosowanie wibracji w terapii integracji sensorycznej

Wibracje stanowią jeden z najpopularniejszych bodźców wykorzystywanych w terapii integracji sensorycznej. Dzięki aktywacji receptorów w skórze, takich jak: ciałka Paciniego, Meissnera, Ruffiniego i Merkela, wibracje wpływają na percepcję dotyku oraz propriocepcji. Zastosowanie wibracji w terapii integracji sensorycznej jest szerokie i obejmuje m.in. użycie masażerów wibracyjnych, takich jak: duże dedykowane połączone ze światłem podczerwonym, drobne trójnogi czy szczoteczki elektryczne albo masażery logopedyczne; poduszki i pluszaki wibrujące oraz platformy wibracyjne. Stymulacja za pomocą wibracji jest szczególnie efektywna w pracy z dziećmi z takimi zaburzeniami sensorycznymi jak nadreaktywność lub podreaktywność na bodźce dotykowe, a także w przypadkach problemów z równowagą i koncentracją. Sytuacja z gabinetu Dziecko, lat 6, stymuluje się oralnie palcami, zabawkami oraz jedzeniem. Na bazie przeprowadzonej diagnozy stwierdzamy podreaktywność jamy ustnej. Zalecamy stosowanie szczoteczki elektrycznej. Pół roku później dziewczynka nadal się stymuluje, a z wywiadu dowiadujemy się, że szczoteczka nie pomogła. Czemu wibracja nie pomogła? Wróćmy do teorii. Wibracja jest bodźcem mechanosensorycznym, który działa na mechanoreceptory znajdujące się w skórze, stawach i tkance podskórnej. Działa poprzez aktywację ciałek Paciniego, Meissnera, Ruffiniego i Merkela, które odpowiadają na różne częstotliwości wibracji. Ciałka Meissnera znajdują się głównie w górnej warstwie skóry właściwej oraz w warstwie naskórka. Występują głównie w nieowłosionej skórze na opuszkach palców oraz na powiekach. Reagują na częstotliwości w zakresie 20–50 Hz, w jamie ustnej – głównie w błonie śluzowej warg, języka oraz podniebienia. Ciałka Paciniego, charakteryzujące się polami recepcyjnymi obejmującymi większe...