Dlaczego dzieci reagują agresją? Budowanie bezpiecznego środowiska dla dzieci neuronietypowych
Kiedy słyszymy słowo „agresja”, często do głowy przychodzą nam sytuacje, w których ktoś fizycznie ucierpiał na skutek pobicia, oplucia, naruszenia swojej cielesności. Po chwili pojawia się oczywista myśl, że nie chodzi tylko o obszar fizyczny, bo przecież agresja może odbywać się „bezdotykowo”. Może przyjąć formę zastraszania, krzyczenia, przeklinania czy agresywnych spojrzeń. Obserwując dzieci w codziennej pracy, zauważamy ich kłopoty z zachowaniem, w tym agresję i autoagresję. Wśród dzieci, które przejawiają tego typu postawę są te, które rozwijają się w spektrum autyzmu.
Agresja zatem najczęściej rozumiana jest jako zamierzone działanie, które doprowadza do wyrządzenia komuś bólu fizycznego bądź psychicznego. Przemoc psychiczna nie zostawia obrażeń na ciele, ale ma związek z wieloma negatywnymi przeżyciami i przyczynia się do trudności w życiu tego, kto takiej przemocy doświadczył. Czy zawsze jest zamierzona? Czy może być następstwem braku umiejętności społecznych wynikających z nieprawidłowego rozwoju?
Każdy z nas był zapewne świadkiem zachowań agresywnych. Staramy się reagować na nie, choć nie zawsze wiemy, w jaki sposób. Zależy nam na przeciwdziałaniu takim zachowaniom w przyszłości. Sytuacje, w których osoby przejawiają zachowania agresywne, zwykle wywołują niepokój, lęk i chęć (...)
