Wstępna ocena ryzyka zaburzeń SI u dziecka między 3. a 4. rokiem życia wraz z przykładowymi strategiami pracy
Według kwalifikacji diagnostycznej DC: 0–5 zaburzenia przetwarza sensorycznego diagnozuje się, gdy u małego dziecka pojawiają się zachowania, które mogą być odzwierciedleniem nieprawidłowości w regulowaniu napływających bodźców sensorycznych. Zachowania te mogą wywoływać dystres lub zakłócać codzienne funkcjonowanie małego dziecka. Zaburzenia te występują w niemowlęctwie i wczesnym dzieciństwie, ale istnieją dowody, że mogą utrzymywać się w pierwszych latach życia.
Można znaleźć dowody badawcze ukazujące, że niemowlę i małe dziecko reagują na bodźce sensoryczne w istotny klinicznie i utrudniający im funkcjonowanie sposób i że jest to niezależne od innych zaburzeń neurorozwojowych i psychopatologicznych. Kliniczny sposób reagowania na dane bodźce może objawiać się nadmierną reaktywnością (np. zwiększone nasilenie reakcji, krótszy czas latencji, wolniejsza habituacja lub wolniejsze wyciszanie reakcji na bodziec), obniżoną reaktywnością (np. osłabiona reakcja, dłuższy czas latencji w odpowiedzi na bodziec) lub nietypowym reagowaniem polegającym na sensorycznym eksplorowaniu (np. lizanie przedmiotów niesłużących do jedzenia).
Nieprawidłowości sensoryczne muszą pojawić się w więcej niż jednej sytuacji (np. w domu, żłobku, innym (...)
