Na zajecia rewalidacyjne uczęszcza do mnie dziewczynka, lat 6 z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym. Chciałabym dołączyć ćwiczenia z zakresu wspierania dużej i małej motoryki ponieważ wszelkie czynności samoobsługowe, zabawy manualne, rysowanie, wydzieranie..pisanie sprawia jej ogromną trudność. Dziewczynka ma lekką nadwagę, całe jej ciało jest bardzo sztywne. Podczas chodzenia zdarza się, że kolana ugina wręcz niezauważalnie. Jest nieporadna ruchowo, bardzo mocno ociężała w ruchach. Jaki rodzaj ćwiczeń dużej i małej motoryki powinnam włączyć podczas zajęć?

Odpowiedź: Dziewczynka potrzebuje zdecydowanie wysiłku fizycznego, ale korzystniej, aby nie były to aktywności wymagające szybkości, zwinności i działania na czas. Należy przede wszystkim przestrzegać zasad wspierania rozwoju dzieci, czyli akceptować postępy dziecka, nawet jeśli dorosły spodziewa się więcej, okazywać radość z minimalnych osiągnięć, cierpliwie podchodzić do tempa działania dziecka, uwzględniać ograniczone możliwości i potrzeby, a szczególnie stosować naukę przez naśladowanie innej osoby oraz dzielenie czynności na etapy. Początkowo warto proponować zadania w miejscu lub blisko podłogi, na przykład podskoki w miejscu, przysiady, wymachy rękoma, pokonywanie torów przeszkód, czołganie się przez nie, przechodzenie przez nie, odbijanie większych piłek, takich jak plażowa, lekkich przedmiotów, na przykład balonów, toczenie do siebie piłki, wykonywanie rzutów celowniczych za pomocą miękkich rzutek, kopanie do dużej bramki, trafianie kijem w podwieszany balon, łapanie piłki na tarczę z rzepami, skoki na trampolinie, malowanie za pomocą pędzli o grubych uchwytach na kartkach zamieszczonych na ścianie, darcie papierów o różnej grubości, wykonywanie kolażu z przedmiotów i opakowań, wyszukiwanie w misce z piaskiem kinetycznym figurek z jajka niespodzianki, wciskanie w masę solną kasztanów i żołędzi, gra w klasy, gumę, wyścigi na czworakach, turlanie się, wykonywanie ruchów jednorodnych i naprzemiennych, przyczepianie klamerek do bielizny do płyty CD, wkładanie monet do skarbonki, gra yenga i inne zabawy konstrukcyjne najlepiej w trakcie siedzenia dysku sensorycznym. Dziewczynka może nie zdawać sobie sprawy, w jaki sposób ma założyć na siebie ubranie. Warto wówczas zachęcać do przekładania przez głowę hula hoop, ćwiczyć zapinanie na kostce z zapięciami lub manekinie, uczyć wiązania za pomocą dwóch kolorów sznurówek na bucie stojącym przed dzieckiem. Dzięki dużym przedmiotom dziecku będzie łatwiej odnieść sukces i zyskać poczucie pewności siebie. Ważne jest dostosowywanie przedmiotów i otoczenia, aby dziecko nie musiało początkowo wkładać wielkiego wysiłku. Częste powtarzanie, możliwość obserwowania siebie i innej osoby przed lustrem mogą być pomocne. Należy też pamiętać, że muzyka, rytm pomagają się organizować. Warto włączać muzykę w odpowiedniej tonacji, aby uzyskać większą płynność i harmonię ruchów.