Mam dziecko 2,5 letnie. Od wczesnego etapu życia było rehabilitowane ze względu na asymetrię i niskie napięcie mięśniowe. Praca trwała 1,5, roku i jest już zakończona. Obecnie dziecko ujawnia przejawy niedowrażliwości proprioceptywnej. Od kiedy diagnozuje się ewentualne zaburzenia przetwarzania sensorycznego? Czy to prawda, że początkowo dzieciom przypisuje się ryzyko zaburzeń SI, a dopiero od ustalonego wieku stawia się konkretną diagnozę? Słyszę różne opinie na ten temat. Są ośrodki, które przyjmują dzieci na terapie od 4 roku życia. Proszę o podpowiedz, gdzie i kiedy szukać pomocy.

Odpowiedź: Diagnozę dotyczącą zaburzeń Integracji Sensorycznej przeprowadza się u dzieci po 3 roku życia. Do tego czasu diagnozuje się zaburzenia samoregulacji. Dziecko nie powinno być pozbawione pomocy do tego czasu. Im wcześniej rodzic otrzyma wskazówki, w jaki sposób należy organizować otoczenie dziecka, jakie zabawy mu proponować, jak spędzać czas z dzieckiem, aby nie utrwalać niekorzystnych objawów, tym szybciej możemy zaobserwowane trudności niwelować. Najkorzystniej, by dziecko w tej sytuacji miało wsparcie ze strony terapeuty Integracji Sensorycznej, który jest jednocześnie fizjoterapeutą i dzięki temu będzie miał szersze spojrzenie na potrzeby dziecka. Za pomocą aktywności ruchowych, dużych ruchów ciała, angażowania dziecka w zabawy oparte o pchanie, ciągnięcie, dociski można zminimalizować niekorzystne objawy. Warto poszukać doświadczonego terapeuty, specjalizującego się w pracy z małymi dziećmi. Zaproponuje on program domowy regulujący potrzeby i zachowanie dziecka. Działania pomocowe można, więc zacząć natychmiast. Regularny kontakt ze specjalistą zapewni możliwość obserwacji dziecka i podjęcie procedur diagnostycznych w odpowiednim czasie, a na razie umożliwi poprawę samoregulacji zachowania u dziecka.